Afscheid nemen...

Zo... het zit er bijna op! mijn koffer is ingepakt en ik heb van bijna iedereen afscheid kunnen nemen.
Afscheid nemen.... het voelt zo dubbel! Aan de ene kant ben ik blij dat ik weer naar huis kan en heerlijk mijn lieve man en kinderen weer in m'n armen kan sluiten. Maar aan de andere kant ben ik verdrietig. Verdrietig om de mensen die ik achterlaat. De mensen in Moria met name! Wat een uitzichtloze situatie & wat een onrecht! Vooral de vraag: "vertel me alsjeblieft hoe lang ik hier nog moet blijven" kwam steeds voorbij. Vooral die onzekerheid speelt ze parten! Er is veel frustratie in het kamp en gisteren stond ik afscheid te nemen van een jongen toen er allemaal politie langs me heen kwam omdat er weer een gevecht was. En de jongen met wie ik stond te praten keek er niet eens van op. Ik heb veel goede gesprekken gehad... het is zo fijn om te merken dat mensen het echt waarderen wat je komt doen! Ik heb het kleine baby'tje nog even vastgehouden en haar in mijn sjaal gewikkeld voor ik haar terug gaf. Ik kon haar blote buikje zien.... Ze had alleen een truitje en een broekje aan! En dat midden in de nacht! Verder heb ik genoten van de kinderen die een kratje hadden gevonden, daar een touw aan hadden geknoopt en toen 1 voor 1 erin gingen zitten en de ander trok ze vooruit! Prachtig!
Iets later op de avond nog een potje yatzee gedaan met een stel jongens (onder het genot van een lollie) en het spelletje daar gelaten. Daarna handje gedrukt En m'n rondje verder gelopen. Aan het eind van de avond afscheid genomen van de mensen in de tent waar ik steeds als laatste naar toe ging. Maar wat zeg je dan hè? Wees sterk, positief blijven...Het klinkt allemaal zo onzinnig! Ik bid voor jullie.... dat is 1 ding wat zeker is! Ook afscheid genomen van alle vrijwilligers hier. Het is gebruikelijk dat je een afscheidstoespraakje krijgt en dan zelf een praatje houdt.... maarre speechen in het Engels is niet echt mijn ding dus ik heb gevraagd om een dikke knuffel van iedereen! En dat is gelukt! Ik ga ze missen.... vrijwilligers en vluchtelingen! met de één een betere band dan met de ander gekregen, maar wat een bijzondere reis was dit! Ik ben zo dankbaar dat ik dit mocht doen! En wie weet....kom ik nog eens terug