Veel te vertellen...

De afgelopen twee dagen zijn voorbij gevlogen! Maandag zijn we s ochtends begonnen met croissantjes en bananen wegbrengen. Dit ontbijt is voor ons makkelijk omdat we hier niks voor hoeven klaar te maken. Alleen uitdelen en dus extra tijd om even een praatje te maken.
Het weer is niet slecht alleen waait er een koude wind en ik merkte dan ook dat veel mensen het koud hebben! Vooral de kinderen... De vaders houden zich groot. (Geen probleem voor mij, maar mijn vrouw en kinderen die hebben het koud)

S middags zijn we de trailer ingegaan en hebben Marion en ik hem geordend! Vanmorgen alleen had ik daar zoveel profijt van... weten waar iets ligt als je het nodig hebt scheelt tijd;)
Er is trouwens best veel knutselspul. Ik dacht origineel te zijn met mijn knutsel spullen maar bijna alles lag er al.... grinnik!
Maar het wordt ook super goed gebruikt!

Na het op opruimen zijn we met Hans richting Mitilini gereden om te kijken of er nog vluchtelingen buiten de kampen waren die hulp nodig hadden. We vonden drie mannen die al twee maanden in het oude kasteel leven. Gisteren hebben we eten voor hen gehaald en een gasbrander. Plus mutsen en vandaag: jassen, slaapzakken, sjaals, schoenen, thermo shirts en een pan.
De kleding en slaapzakken hebben we vanmiddag gebracht en dat was geen overbodige luxe. Het waaide enorm en was ijzig koud daar.
We brengen zo de schoenen en de pan.
En hopen ook naar de haven te gaan met onze achterbak vol kleding.
Verder hebben we nog een pan en bestek geregeld voor twee andere jongens die buiten het kamp leven en gaan we vanavond bij de haven kijken of er nog meer mensen hulp nodig hebben.

We hadden gisteren een briefing hier en Steffie liet ons even stil staan bij de situatie in Kara Tepe. En dat wil ik ook even met jullie delen. Stel je voor: je moet uit je huis. Mag je eigen spullen niet meenemen. Maakt een traumatische reis mee, je kan niet kiezen waar je gaat wonen, kan niet kiezen wat voor kleren je aan doet (een paarse strakke legging is echt een optie) en kan ook niet kiezen wat je eet. De hele identiteit van de mensen is weg. En dan zijn er nog mensen die net een andere taal spreken. En dan de kinderen... het is niet normaal dat een kind op een vreemde af komt rennen en wil knuffelen. Elke week komen en gaan er nieuwe vrijwilligers en ga zo maar door... niet te bevatten Hoe deze mensen zich moeten voelen.
En super fijn om het zo dragelijk mogelijk te maken voor ze!!!!!

Sorry voor mijn lange verhaal, ik kan wel blijven schrijven merk ik maar we moeten richting haven! Fijne avond allemaal!

Please....Bid voor deze mensen!

Liefs, Roelien