Day 3&4&5 (een lang verhaal!)

20 februari 2018 - Mitilíni, Griekenland

Elke dag een reisverhaal bijhouden is een goed streven maar aan het einde van de dag zijn we allebei echt op. Werken in moria is intensief. Niet alleen alle nieuwe indrukken maar ook lichamelijk. Dus nu maar even 3-1

Zondag zijn we naar Oasis geweest, om de kerkdienst mee te maken. Er waren ook aardig wat vluchtelingen. Mooi om zo met elkaar God te eren!
Om half vier weer richting het kamp en Marissa en ik hadden de shift bij de gezinnen tot er ineens iemand bij het hek kwam dat zijn vrouw aan het bevallen was. Dus als de wiedeweer met die man mee. Samen met een nurse en een vertaler zochten we de vrouw op. Ze lag te kreunen en huilen van de pijn maar hoogzwanger was ze niet. Gelukkig was er een kamparts beschikbaar en die wilde haar doorsturen naar het ziekenhuis. De pijn was de ochtend ervoor al begonnen. We hoorden dat ze drie miskramen heeft gehad en nu blij was dat ze zwanger is. Hoop deze week nog op de één of andere manier erachter te komen hoe het gaat met haar.
De isobox waar deze vrouw verbleef stond op een schuine kant dus een rolstoel kon er echt niet bij. Maar met vier sterke mannen en een UNHCR deken kwamen we een eind ;)

In de avond heb ik meegeholpen met het theeschenken. Een hele uitdaging om de kinderen weg te houden bij de thee. Eén van de eurorelief medewerkers kreeg zelfs een beker thee in z'n gezicht omdat hij een jongen aansprak die drie bekers thee te pakken had gekregen. Gelukkig geen brandwonden maar boos was hij wel... En terecht!

Mooi moment die dag: ik kwam erachter dat er twee dove mensen in het kamp zitten. Nu heb ik ooit het alfabet geleerd en kon dus mijn naam gebaren en aardig met ze communiceren. Alleen die verrassende gezichten van de twee mannen was al zo bijzonder! Het leven in het kamp is echt pittig maar als je doof bent lijkt me dit extra zwaar.

Maandag had ik een dagdienst bij het hek van het afgesloten gedeelte in Moria. Je mag daar alleen in als je een pas hebt waarop staat dat je daar woont.
In de drie sections leven gezinnen, minderjarigen en kwetsbare dames
Geen idee waarom maar op een of andere manier willen er ook mensen naar binnen die er niks te zoeken hebben en die moet je buiten de deur houden. Op normale dagen is dat hek ook de toegangsdeur naar de dokter maar omdat het een nationale feestdag was is Griekenland, was er geen dokter. Dus ook een heleboel mensen teleur moeten stellen die daarom naar binnen wilden.

Dat er geen dokter was was heel vervelend voor een klein dametje van ik denk twee jaar. Ze had thee over haar beentje gekregen. En een brandplek van zo'n 15 centimeter. Ik ben meegelopen naar de hoofdingang en probeerde ervoor te zorgen dat er water kwam. No water, no water vertelde een man die bij ze was me. Ik probeerde zo goed als het kon uit te leggen dat water echt belangrijk was maar pas toen het ziekenhuis gebeld was en er gezegd werd... Water erop... Toen mocht ik met flessen water aan de gang. Moeder en dochter waren enorm overstuur dus alleen de moeder gerust proberen te stellen was een klus op zich. Maar toen de ambu kwam waren ze gelukkig rustig!

Vandaag was een beetje een rare dag. We waren ervanuit gegaan dat we de hele dag nieuwe mensen zouden plaatsen maar moesten een hele tijd wachten.
Toen we nog niet zo heel lang er waren, werd ons verteld dat als we jongens zagen met een buis waarmee ze stenen schoten, dat we die dan af moesten pakken. Dat deed ik dus ook. De jongen werd woest! En probeerde bewust stenen tegen me aan te gooien. En dat lukte helaas. Op m'n scheenbeen en net iets boven m'n knie. Uiteindelijk (na af te hebben gesproken dat hij niet meer met stenen zou gooien) de buis weer terug gegeven. Dat voelt zo dubbel! Aan de ene kant hebben ze al zo weinig en pak ik hun speelgoed af. Aan de andere kant is stenen gooien natuurlijk niet de bedoeling.

In de rest van de tijd die we moesten wachten hebben we met de kinderen de hoki poki gedaan en nog wat andere spelletjes! Zo leuk al die lachende gezichtjes... Genieten!!!!

Verder vandaag toch nog druk geweest. Mensen met hun spullen naar hun onderkomen gebracht. "Housing" wordt het genoemd... De 1 ondergaat het gelaten. En de ander al mopperend. Met z'n zessen of achten op een klein stukje in grote tent die, met allemaal dekens in hokjes is verdeeld. En dat is dan je huis. En als je geluk hebt een stapelbed zonder matras... Nadat ik een gezinnetje met een klein baby'tje weg had gebracht waarvan de moeder intens verdrietig was, bleef het bij mij ook niet droog.

Vanavond afgesloten met een Pizza/Bijbelstudie avond.
"Laat Uw licht schijnen door mij heen!"

Foto’s

1 Reactie

  1. Marion:
    21 februari 2018
    *hartje*
    Wat intens allemaal. En om dan vervolgens af te sluiten met lekker eten en bijbelstudie, zodat je weer kunt Opladen met hoofdletter, waardevol! Denk aan je!

    (en oh, niet te vergeten, chocola :), jummy!)