Vrije dag

Woensdag hadden we een dagje vrij. Heerlijk! We besloten om een auto te huren en naar de andere kant van het eiland te rijden en naar de lifejacket graveyard te gaan. Hier liggen de zwemvesten van de mensen die de overtocht hebben gemaakt van Turkije naar Lesbos. Dit deel van het eiland ligt het dichtst bij Turkije dus de meeste mensen kwamen hier ook aan. We namen de Dirt Road met onze spierwitte leenauto. Alleen dat al was een hele belevenis. We hadden eigenlijk een jeep ofzoiets moeten huren.... Man man... Kuilen, modder, klimmen.... Zwetende handjes op en top! Op het strand zelf lag bijna niks meer, op een klein zwemvestje en wat schoenen na. Niet te lang bij nadenken dacht ik. Gewoon verder rijden en kijken bij de andere zwemvesten. Maar toen ik tussen al die zwemvesten stond, kwam het toch wel binnen WAT een berg! En in elk zwemvest heeft een persoon gezeten. Heel veel mensen hebben die tocht overleeft maar ook heel veel niet. En diegene die die tocht overleefden...daar leven er zoveel van in verschrikkelijke omstandig.
Marissa en ik hebben een hele tijd gewoon heel stil staan kijken. Er was verder niemand en dat was fijn. Stilte... Ik bad en mijn hart huilde...

Na een tijdje zijn we weer in de auto gestapt op weg naar het restaurant van Nikos en Katarina. Dit Griekse echtpaar zet zich, vanaf het begin al in voor de vluchtelingen. Dag en nacht staan ze voor ze klaar. Dag na dag geven ze hulp.
We kwamen binnen en overal om ons heen klonk gitaargetokkel. De lessen waren in volle gang. Na een flinke knuffel met Katarina hebben we een kopje thee gedaan daar (mochten we zelf nog even samen spelen en zingen) en kwam de volgende groep uit Moria er al weer aan. De tafel stond gedekt en de mensen genoten!

Ons gezellige en indrukwekkende vrije dagje afgesloten met een heerlijke maaltijd bij Martano.