Day 7 & 8 (weer een lange:)

En weer aan de gang vandaag! Het was een drukke dag. Vanmorgen begonnen in de grote tenten: checken of de mensen die op de lijst staan ook daadwerkelijk op de plek leven waar we denken dat ze leven. Maar zodra je je gezicht laat zien komen ook de klachten. Eurorelief "No good" is een vaak gehoord zinnetje... En dat snap ik ook. Wij zijn degene die ze naar die te kleine tent of de isobox brengen waar ook al drie andere gezinnen leven.

In die grote tenten zijn zo'n 40 kleine vakken. 1 vak heeft meestal de afmeting van een fleecekleed. En als je geluk hebt twee fleecekleden. Er staat in de meeste een stapelbed en daarnaast is dan net nog een paadje om te lopen. Maar goed, we waren dus bezig in 1 van die grote tenten en werden geroepen door een man. Hij gaf aan dat zijn hoogzwangere vrouw de hele nacht niet geslapen had. (Over 4 dagen krijgt ze een keizersnee) Ze lag op een stapelbed zonder matras. Marissa en ik keken naar de vrouw en vertelde de man dat we ons best gingen doen maar niks konden beloven. En wat voelde het onwijs goed toen we na even puzzelen en praten een matras konden brengen bij deze mensen. En wat was deze man dankbaar! Onze dag kon niet meer stuk.

Daarna nog even bij het infopunt gestaan. Vanuit daar dekens gehaald voor een man die alleen maar een slaapzak had. Een Griek vriendelijk gevraagd of hij naar een isobox wilde kijken die lekte en allemaal dat soort klusjes. Ik stond net even binnen in 't kantoortje toen er allemaal mannen bij de infobalie boos riepen: "WE WANT BOSS, WE WANT BOSS" de Griekse politie heeft ze uiteindelijk tot kalmte weten te manen.

Vandaag ook nog meegereden naar het ziekenhuis in Mytilini. Eerst de twee jongens van ik denk 3 en 4 naar familie gebracht in het kamp en toen naar de moeder en dochter van vier dagen oud. We kwamen binnen en de moeder liet ons gelijk het armpje zien van haar dochter. De rechter arm was anders dan de linker. Een stuk korter en maar vier vingers. Toen ik zei dat ze prachtig was, begon de moeder te snikken. Naast haar zittend met m'n arm om haar geslagen heb ik flink mee gehuild... T idee dat we dit kindje naar het kamp moesten brengen... En dan de moeder die zo moest huilen om haar dochtertje... Bah bah bah.
"gelukkig" moest ze nog een nachtje in het ziekenhuis blijven en gingen wij met de vader weer terug naar het kamp.

De dag erna zijn we weer terug gegaan naar het ziekenhuis. Maar niet voor we twee warme pakjes voor het kindje hadden gekocht. Cyrien heet ze vertelde de trotse vader. Wat ben ik blij met Google translate trouwens... Fijn om toch te kunnen communiceren! In het ziekenhuis gekomen moesten we wachten op de dokter... En wachten... En wachten... Toen toch maar even gevraagd hoe lang het nog kon duren. Omdat ze het echt niet wisten en het gerust ook nog drie uur kon duren, besloten we om in de tussentijd nog wat te spullen te regelen voor het kindje. In het kamp kan je niks meer geven omdat anderen dat dan zien dus als we nog kleertjes/luiers/dekentje/mutsje wildengeven moest dat voordat ze in het kamp kwamen. Via Because We Carry (de stichting waar ik de vorige keer mee was) heb ik een draagzak weten te regelen en een shopper met o.a. kleertjes en dekentjes. Zelf hebben we luiers, doekjes, babyshampoo en joggingpakjes voor de twee andere zonen gekocht. Plus een grote stevige rugzak.
Snel de Lidl ingegaan om wat te eten en te drinken mee te nemen voor de ouders. Gelukkig maar want in het ziekenhuis hadden ze nog niks gekregen.

Na nog eventjes te hebben gewacht kwam eindelijk de dokter en mochten we terug. Met het kleine dametje in m'n armen liepen we naar de auto. Eenmaal in het kamp gekomen wilde de moeder graag gaan liggen maar moesten we eerst naar UNHCR. Zij kunnen een plekje buiten het kamp regelen voor deze mensen. Maar eenmaal daar aangekomen moesten we naar een andere organisatie (en wel heel snel) omdat er "urgentie" op de dokterspapieren stond.

Onderweg daar naar toe... Nog steeds met de baby in mijn armen, leek er iets aan de hand te zijn. Allemaal rennende mensen en mensen die aan kwamen rennen met blusmiddelen. Er was brand uitgebroken in één van de tenten. Zelf heb ik daar verder niet zoveel van meegekregen maar Marissa heeft het vuur gezien en is de tent nog ingelopen om te kijken of er niemand meer was. Veel paniek... Mensen die hun spullen wilden en zich afvroegen of hun kinderen nog in de tent waren. Uiteindelijk viel het mee en zijn er "maar" vier "kamertjes" afgebrand.

Toen wij aankwamen bij het punt waar we moesten zijn werden we terug gestuurd naar het ziekenhuis voor een ander papiertje en eenmaal in 't ziekenhuis was er niemand meer die dat papiertje had dus..... Moeten we maandag morgen terug komen... Met een net bevallen vrouw van 't kastje naar de muur gestuurd worden en dan nog niks bereiken.... Gefrustreerd deze dag beëindigd!